شعر نو

[kavehn]

قطار رفت
بی صبرانه جا به جا می شوم
روی نیمکتی در ایستگاه
جا نمانده ام
سال هاست
منتظرِ
قطار بعدی ام


شهاب مقربین

[kavehn]

در به در درها را می کوبید
خانه اش را گم کرده بود

در را باز کردم
آمد نشست

نگاهش کردم
نگاه نداشت

نگاهم را نگاهش کردم
نگاهم را نگاه نداشت

نگاهم را گم کردم
در به در درها را می کوبم


شهاب مقربین

[kavehn]

تمام شب باران می بارید
دم صبح
بلند شدم
پنجره را باز کردم
گفتم بس کن دیگر مرد!

اما باران
هم چنان می بارید


شهاب مقربین

[kavehn]

می دانم دلگیر می شوی
اما چه کنم
پاییز مرا می کشد
شیشه ی عطرش در جیب من مانده
و خودش رفته
تا تمام درخت ها را بیهوش کند
و باز گردد

فرصت نیست
تا برایت بگویم
برگ ریزانِ روح یعنی چه
و من چقدر از بوی پاییز را استشمام کرده ام
و ...

فرصت نیست

پنجره ها پس از زمستان گشوده می شوند



پونه ندایی

[kavehn]

ای دور
ای عزیز
ای دریچه ی بسته بر بختم
چنان در مه فرورفته ای
که دنباله ی پیراهنت را هم نمی بینم.
می گویند روزی
یا مه می رود
یا تو باز می آیی
تا آن روز چراغ این دفتر را روشن نگه دار

من از روی همین پل
به تو خواهم رسید


پونه ندایی

[kavehn]

پنجره را می بخشم
........... به خانه ایی که مال من نیست
نگاه را می بخشم
........... به جانی که مال من نیست
قلب را می بخشم
........... به تنی که مال من نیست
و از این قرار
دفترم را به تو می دهم
........... که از آنِ من نیستی.


پونه ندایی

[kavehn]

زیبا شده ای
زیبایی ای از آن دست
که در شعرهایت پنهان شوی
و رازت را
تنها
با تماس سر انگشتان
و پوستت
بتوان کشف کرد
زیبا شده ای
آن چنان
که به شگفتم وامیداری
و می خواهم
کاشف زیبایی
سرزمینی باشم
که اصالت زیبایی
و نجابت
و اندوه تنهایی
در آن
موج می زند
زیبا شده ای
آن چنان
که می خواهم
در شعرم بنشینی.


فرهاد عابدینی

[kavehn]

دوست داشتن را
از تو آموختم
که پیش از آن
واژه ای بود در کتاب ها
برای دریا
آسمان و
ماه
با تو
به معراج رفتم
تا اوج
تا زیبایی
با تو
خود را در تو یافتم
و ترا در خویش
با تو کامل شدم
و تو
با من
به آسمان ها پرواز کردی.


فرهاد عابدینی

[kavehn]

سودای من از عشق
رسیدن به سرزمینی بود
که پیام آوران
بشارت اش را داده بودند
پس برخاستم
و با کفش و عصای آهنی
سنگ ها و صخره ها را
در نوردیدم
دریاها را جارو زدم
و در نهایت
سوار بر ابرها
به جستجوی تو آمدم
که سرزمین موعود من بودی
به شیرینی یک رویا
و دریافتم
که پیام آوران
-خود-
عاشقان همیشگی تاریخ بوده اند.


فرهاد عابدینی

[kavehn]

برف می بارد
من با تنی خالی از نگاه هایت
و جسمی انبوه از انگور های شراب شده
در تاریک ترین نقطه ی دلم نشسته ام
جسورانه
با کلامی آلوده به حماقت
فریاد می زنم:
عاشقت هستم


ماهور احمدی